https://www.ouvroir.fr/cpe/index.php?id=1186 Dans cet article issu d’un travail de terrain en ex-République de Macédoine, nous avons voulu comprendre la manière dont ont été vécues des pratiques d’exclusion, de non reconnaissance de leur nom et d’interdiction de leur langue par des Macédoniens macédonophones de Grèce. Leurs témoignages, filmés par nos soins, racontent leur expérience de la guerre civile grecque, les persécutions et les luttes de leur communauté dans les années 1940, mais aussi l’héritage de discrimination de la dictature de Metaxas dans les années 1930 et l’impossibilité de retour après la fin de la guerre dans leur pays de naissance, interdit pendant très longtemps par l’État grec. La nomination est ainsi pensée comme une auto-désignation reconnue par l’autre, le refus de nommer étant un acte de négation de l’altérité agissant comme un verdict de non existence. Dans ce sens-là, participer à un travail testimonial, donner son point de vue, être entendu dans sa vérité, peuvent avoir une valeur subjectivante pour les acteurs. In this article arising out of fieldwork in the former Republic of Macedonia, I wanted to understand how Macedonian-speaking Macedonians in Greece have experienced the practices of exclusion, the refusal to recognise their names and the ban on the use of their language. Their testimony, filmed by us, recounts their experience of the Greek Civil War, the persecution of their community and its struggles in the 1940s, as well as both the discrimination that was the legacy of the Metaxas dictatorship during the 1930s and the ban imposed for a long time by the Greek state on their return to the land of their birth after the end of the war. Naming is thus considered as self-designation recognised by others, the refusal to name being an act of negation of otherness acting as a verdict of non-existence. In this sense, taking part in testimonial work, giving one’s point of view and having one’s truth heard, can have a subjectivizing value for participants. Στο παρόν άρθρο, απότοκο μιας επιτόπιας έρευνας στην πρώην γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, επιχειρήσαμε να καταλάβουμε τον τρόπο με τον οποίο βιώθηκαν πρακτικές αποκλεισμού, μη αναγνώρισης και απαγόρευσης της γλώσσας τους από Μακεδονόφωνους Μακεδόνες της Ελλάδας. Οι κινηματογραφημένες τους μαρτυρίες, αφηγούνται την εμπειρία τους από τον Εμφύλιο Πόλεμο, τους διωγμούς και τους αγώνες της κοινότητάς τους τη δεκαετία του 40 αλλά και τις κοινωνικές διακρίσεις που άφησε ως κληρονομιά η δικτατορία του Μεταξά τη δεκαετία του 30 και την μη δυνατότητα επιστροφής μετά το πέρας του πολέμου στον τόπο γέννησής τους, λόγω συναφούς απαγόρευσης από το ελληνικό κράτος. Η ονοματοδοσία μπορεί λοιπόν να θεωρηθεί ως ένας αυτοπροσδιορισμός που αναγνωρίζεται από τον άλλον. Η μη παραδοχή του ονόματος είναι μια πράξη άρνησης της ετερότητας, που λειτουργεί ως απόφανση μη ύπαρξης. Υπό αυτήν την έννοια, η συμμετοχή σε μια δουλειά που αφορά στις μαρτυρίες, η έκφραση μιας ιδιαίτερης άποψης, η δυνατότητα να ακουστεί μια προσωπική αλήθεια, μπορούν να λειτουργήσουν ως στοιχεία υποκειμενοποίησης για τα δρώντα πρόσωπα. Titre précédent Dynamique des frontières. Nationalisme(s) et recon... Nationalisme(s) et reconfiguration identitaire fr jeu., 28 avril 2022 11:57:46 +0200 lun., 06 nov. 2023 15:41:53 +0100 https://www.ouvroir.fr/cpe/index.php?id=1186 0